توی قاموس زمان،
کودکی معنی خوبی دارد ؛
دل خوشی ها کوچک،
آرزوها دم دست،
عشق، نزدیک ترین واژه که در آغوش است ؛
بچه ای پارچه ای با سر و دستی ناقص...
من در اندیشه آن کودکی گمشده ام...
آه!
حسرت!
افسوس!
سبد دلخوشی ام،
توی دستان همان کودک بازیگوش است
که من او را انگار
پشت پس کوچه تاریک زمان گم کردم...