حرف اول

خداوندا !

گوش می کنی؟! دارم با تو حرف می زنم،

دارم با تو درد دل می کنم ،

از حسرت های بر دل مانده ام حرف می زنم،

ازدردهای نگفته ام ،

از سینه تنگ و فشرده ام.

خدایا !

دارم با تو حرف می زنم،

از اندوه همیشگی ام،

از دلتنگی مداومم ،

ازاحساس زخم خورده ام .

دارم باتو حرف می زنم _؛

با تو که باران یادت، کویر ترک خورده تنهاییم را طراوت می دهد،

خداوندا !

دوست دارم خودم را بسپارم به سایه های بلند عطوفت تو و رها شوم،

مشتاقم که به تو نزدیک شوم آن قدر که هیچ فاصله ای بین من و تو نباشد،

اما، دستم به قدر کفایت کوتاه است و تو به غایت در اوج،

نردبانی ساخته ام از عشق، و توشه ای برداشته ام از دلتنگی

گوشه ای از آسمان مهرت را سهمم کن!

باید اتراق کنم،

تازه از راه رسیده ام،

خسته ام!