رنج بزرگ

خون حادثه هوا را خوب بلعیده است

و ریه ها

برای یک جرعه اکسیزن له له می زنند

و نفس احساس خفگی می کند

اما

از سنگینی سایه این روز مَفَرّی نیست

***

عقده ها توی دلت تلنبار شده اند

و هرچه گریه می کنی

گرهی به گره های دلت اضافه می شود

و این ؛

نه به لطافت احساس تو

که به خشونت واقعه وابسته است

حالا ؛

با یک حساب دو دو تا چهار تا

خوب درک می کنی

که ارزش تو زیر صفر است

و اگر فیزیولوژی احساس را آموخته باشی

خوب لمس می کنی

که پای درک تو فلج است

و کم کم می فهمی

برای دهان تو زیادی بزرگ است

لقمه " یا لیتنی کنت معک"

و این؛

دردی بزرگتر از درد عاشوراست...