مخمصه
یک چیز هضم نشده سر ِ دلت مانده، یک تکه منجمد که نمی خواهد ذوب شود و اجازه بدهد که احساست جاری شود. یک جا ماسیده و تکان نمی خورد، هیچ احساس روشنی نداری، کلافه ای، مثل وقتیکه احتمال وقوع یک حادثه تلخ آنچنان ذهنت را درگیر می کند که از تحلیل همه چیز باز می مانی و فکرت به هیچ چیز قد نمی دهد.
می خواهی این دغدغه آزار دهنده را با کسی در میان بگذاری، اما نمی توانی واقعه را تشریح کنی، نمیدانی چطور او را به همان فضای گرفته ای ببری که خودت گرفتارش هستی، همان هوای یخ زده ای که کلماتت را پیش از آنکه منعقد شوند منجمد می کند و در فضا معلق نگه می دارد.
نمی دانی این وضعیت بغرنج را چگونه تعدیل کنی، چطور این گره ِ محکم چند لایه را باز کنی و - آرامش که نه - فقط کمی رها شدن از آن سنگینی و ثقلی را که آزارت می دهد، حس کنی!
گاهی خیال می کنی شاید سکوت بهتر از هر چیز دیگری از این هیاهوی گیج کننده نجاتت دهد، اصلا فکر می کنی شاید بهتر باشد برای مدتی لال بشوی، به معنی واقعی کلمه لال باشی، درد را درون خودت محبوس کنی، یعنی خودت را شکنجه کنی، تنبیه کنی، چیزی شبیه این حالت ؛ و اجازه بدهی آنقدر آن تکه هضم نشده بزرگ بشود که به آستانه انفجار برسد و بعد، متلاشی بشود، و آن وقت از سر راه برداشته شود، هر چند تبعات این انفجار حتی بخشهایی از روح و روانت را هم تخریب کند.
دشواری تحمل چنین وضعیتی، چیزی شبیه تحمل عذاب وجدان است، عذاب وجدان! و شاخصه اش این است که غمگین نیستی؛ کلافه ای! عصبی هستی! بلا تکلیفی! حالت گرفته است!
خوب؛ این حالت ِ سخت ِ مشمئز کننده و عذاب آور را چطور باید تحویل کرد؟ چه طور باید از این مرحله عبور کرد و در آن نقطه نورانی رهایی که تشنه رسیدن به آن هستی اتراق کرد؟
عمیقا احساس می کنی به تمسک به دعای تحویل سال، با تمام وجود نیاز مبرم داری؛ به "حول حالنا الی احسن الحال" و به اجابتش.
