آقایان، این تذهبون؟!
روزنامه گاردین در سال 51 متن مصاحبه ای را به چاپ رسانده که در آن محمد رضا شاه در پاسخ به این سؤال دیوید هرث که آیا ایران در زمینه دمکراسی جهانی پیشرفتی حاصل می‌کند، ظاهرا ذوق زده از رویه وکلای مجلس و در تایید دموکراتیزه شدن مجلس گفته بود: "طی بحث‌های عمده، نمایندگان مجلس همچون سگ به یکدیگر حمله می‌کنند."(ببینید دموکراسی در ذهن خام مجلسیان آن زمان چگونه تعریف می شده است!)
مشی ما که به انتساب به مسلمانی مفتخریم این است که دموکراسی را بدون قیودی که اسلام بر آن می گذارد نمی توانیم و نباید بپذیریم. قیدی که اسلام بر دموکراسی می گذارد مشروعیت است، اخلاق دینی است. بدون این قیود، از مجلس دموکراتیک چیزی شبیه همان مجلس شورای ملی شاه یا مجالس دیگر نقاط دنیا که گاهی دموکراسی بی دروپیکر آن به برخورد فیزیکی و دعوا و تنش آغشته است استخراج می شود؛ یعنی ابراز دموکراسی با ابزار ماکیاولیستی صورت می پذیرد.
مسلما مجلسی که از نظر امام (ره) در راس امور است نمی تواند به چنین التقاط و آلودگی عقیدتی و عملی مخلوط باشد. نمی شود در راس امور بود اما در تشخیص حقیقت امور با دخیل کردن اغراض سیاسی و شخصی و نفی و نادیده گرفتن اخلاق، ناشیانه عمل کرد و رفتارهای ناعادلانه را مبنای تصمیماتی قرار داد که مستقیما در هدایت کشور دخالت دارند.
***
علی مطهری انجام سؤال از رئیس جمهور را که به واسطه امضاء 100 نفر از نمایندگان مجلس مسجل شده نشانه استحکام دموکراسی در ایران و محکم بودن پایه های نظام جمهوری اسلامی دانسته و گفته که این امر در جهت اصلاح امور و وحدت بیشتر میان مجلس و دولت است و به هیچ وجه قصد تضعیف دولت در کار نیست.
شاید آنچه به بیان چنین دیدگاهی انجامیده است به فراموشی سپردن دید فرا وطنی و نگاه منطقه ای است که باید مبنای امتناع از بسیاری از گلایه ها به جهت حفظ امید مردم منطقه در الگو پنداری جمهوری اسلامی باشد با این وجود باید هدف اولیه برخی از وکلا را در جمله آخر مطهری یافت که: "این کار باعث اقتدار مجلس و تمکین بیشتر دولت از قانون خواهد شد."
علیرغم آنکه تمکین از قانون وظیفه ای همگانی است و همه نهادها باید خود را مقید به عمل در چارچوب آن بدانند اما این امر برخی اوقات از سوی مجلسیان با بی مهری مواجه می شود؛ تضییع حق رییس جمهور محترم در معرفی آزادانه وزیر و اهانت به رییس قوه مجریه از جمله موارد نقض قانون است که مجلس به ارتکاب آن متهم است. این، آن شیوه غلطی از دموکراسی است که مجلسیها گاهی اوقات با تمسک به آن شان مجلس را مخدوش می کند؛ قائل بودن به آزادی هرگونه اظهار نظر و ابراز عقیده برای خود، و منع توهین آمیز اظهار نظر رییس قوه اجرایی کشور. از طرف دیگر با وجود ژستهای ولایتمدارانه، مجلس هنوز توصیه رهبری مبنی بر تعامل بین مجلس و دولت را چندان جدی نگرفته است، و از سوی دیگر وقعی به در خواست رهبری مبنی بر تصویب طرح نظارت مجلسیان بر خود نگذاشته است.
اما از قانون هم که بگذریم اخلاق و فرهنگ دینی، قانون مختص به خودش را دارد که نقطه تمرکز توجه آن شئون انسانی ست. آیا تمسخر رییس جمهور خدشه ای به هیچ بخشی از آن انسانیتی که باید مراقبش باشیم وارد نکرده است؟!
