دغدغه...
شک دارم برای بعضی حامیان افراطی، دیگر واژه ای برای توجیه و جانی برای تاویل مطلوب اتفاقات اخیر سیاسی کشور مانده باشد.
تبلیغاتچی انتخاباتی میرحسین و مخالف مبرهن ریاست جمهوری احمدی نژاد، از کوچه های آشتی کنان دولت سر در می آورد اما این اتفاق، برای بعضی از بچه های وفادار به احمدی نژاد، نه موضوعیتی پیدا می کند، نه انتقادی علنی بر می انگیزد، نه پرسشی ایجاد میکند، نه دستمایه یک گله گذاری خشک و خالی از آقای رییس جمهور میشود.
شاید قضیه جذب حداکثری مطرح باشد! و لابد وجوه اشتراک ما با – به قول خودشان – جنبش سبزیها، خیلی بیشتر از منتقدان دلسوخته ایست که همه توان و استعدادشان را گذشتند تا آقای رییس همچنان علم آرمانخواهی را در دست نگه دارد!
انتخابات نظام پزشکی می تواند بهانه ای برای جنجال آفرینی تازه باشد. صرف نظر از انتقاد آقای رییس و پاسخی که سپاه به آن انتقاد داده است، و صرف نظر از اینکه آیا تنش آفرینی دوباره حرکت روی مسیر مصالح کشور هست یا نه، حمایت اصلاح طلبان شناخته شده و امتحان پس داده از مواضع کسی که دلخوری شان از او قابل کتمان نیست قابل تامل است.
فرصت طلبانی که پیش از این از هر موضع رییس جمهور یک ایراد حقوقی و قانونی و اخلاقی استخراج می کردند و بر سر دولت می کوبیدند، گویا حالا شرایط را برای ماهیگیری مناسب دیده اند و شاید به صرافت تلافی جویی از اصولگرایانی افتاده اند که حامیان اصلاح طلبی را در دستیابی دوباره به قدرت ناکام گذاشته اند!
ادعای لزوم احترام به رییس جمهور و تصریح بر حق قانونی او وادعاهایی از این دست، چیزی جز یک رفتار فرصت طلبانه مشمئز کننده نمیتواند باشد.
از طرف دیگر استقبال و ذوق زدگی شبکه رسانه ای دولت از این خبر جای تامل دارد.
چه برداشتی از قضایای رخداده میتوان کرد جز اینکه چنین واکنشهایی یا دهن کجی به منتقدین حقیقی است یا نشانه نزدیکی آراء دولت به گروهیست که چند سال پیش از این سیبل تهاجمات دولت بوده اند.
گاهی به اولین پیام بازدارنده رهبری فکر میکنم که یک انتصاب نابجا را باعث سرخوردگی و اختلاف میان علاقمندان رئیس جمهور برشمرده بود.
سوال این است که آیا دولتی که با گفتمان انقلاب و اندیشه بازگشت به آرمانها رشد کرد و شکوفه داد حالا با آنها که در دغدغه مندی نسبت به ارزشهای انقلاب مردود شده اند یا با برخی افراد که با عملکرد خودسرانه و غیر قانونی خود با آبروی نظام بازی کردند اشتراک مواضع پیدا کرده است؟
سیر اتفاقات نشان می دهد گویا برخی تحلیلها درست از آب درآمده اند: "همراهی دولت با آنها که با مشی دولت همراه نبوده اند."
شریعتمداری بارها در پاسخ به اصلاح طلبانیکه در ظاهر به برخی رفتارهای احمدی نژاد معترض بوده اند و" دیدید ما گفتیم " راه انداخته بودند یادآور شده است که انگیزه اعتراض آنها نمیتواند با انگیزه انتقاد حامیان گفتمان انقلاب مشترک باشد زیرا حامیان دلسوز، به آن بخش از رفتار وعملکرد دولت منتقدند که با اصلاحات تشابه و همپوشانی دارد و به مواضع آنها نزدیک شده است.
شاید اگر دولت همچنان بر راه آغازین استوار مانده بود، خدمات بی بدیلش علی الخصوص در دوره نهم انگیزه ای قوی برای اقبال مردم به کاندیدای منتخب دولت در انتخاب یازدهمین ریاست جمهوری می شد اما با وضعیت کنونی گویا باید منتظر سرنوشتی بود که برای کاندیدای مورد اقبال اصلاحات در دوره نهم و دهم رقم خورد.
